Γιώργος Δημητρούλιας “Ατενίζοντας το μέλλον”

Ένας «λαϊκιστής» απέναντι στους υποψήφιους επίδοξους «σωτήρες».

«Δεν σκεπτόμαστε, όπως λέγεται, να αναμορφώσουμε το λαό, να εκπαιδεύσουμε τις μάζες. Παίρνουμε το λαό όπως αυτός είναι, τον ζωγραφίζουμε όπως αυτός ζει, και τον αγαπάμε καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν».

Leon Lemonnier, “Populisme”, 1931.

Δυστυχώς για κάποιους δεν έπεσε το αεροπλάνο και έτσι συνεχίζω την πολεμική που ξεκίνησα πριν από λίγες ημέρες ενάντια στην «συμμορία των υποψηφίων σωτήρων» του Δήμου μας, ξεκινώντας με το σχόλιο εναντίον της υποψηφιότητας Κουκούτση, ο οποίος μας είπε ότι έχει «δεξιό πρόσημο» αλλά έχει στολίσει και τον συντοπίτη μας πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον επίσης συντοπίτη μας υπουργό Ιωάννη Λαμπρόπουλο και άλλα στελέχη της Δεξιάς παράταξης, μέχρι τον δήμαρχο Παναγιώτη Νίκα και τους υπολοίπους Δημοτικούς συμβούλους του απειλώντας τους και αποκαλώντας τους «ψευτοδεξιούς».

Αν έχεις μεγάλο σόι διάβαινε!

Κακίες θα μου πείτε, αλλά ανακοινώνοντας την υποψηφιότητα του ο κύριος Κουκούτσης μου ήρθε στο μυαλό ένα σκίτσο που είχα δει στο παρελθόν στο οποίο κάθεται ο γερμανός υπουργός Σόιμπλε στο αναπηρικό καροτσάκι λέγοντας αυτοπαρουσιαζόμενος το όνομά του  και ένας ένας τον χαιρετούν οι έλληνες πολιτικοί λέγοντας σόι Καραμανλή ο πρώτος, σόι Παπανδρέου ο δεύτερος, σόι Μητσοτάκη ο τρίτος και πάει λέγοντας. Έτσι και η περίπτωση του κυρίου Κουκούτση αλλά και πολλών άλλων υποψηφίων στηρίζονται στο μεγάλο σόι.

Ο «κοινοβουλευτικός Γράμμος» και το «πολιτικό Βίτσι».

Αφετέρου η «πολυσυλλεκτικότητα» του συγκεκριμένου ψηφοδελτίου θυμίζει τον Τσαλδάρη που πριν τις εκλογές του 1950 έλεγε ότι το κόμμα του είναι ένας «κοινοβουλευτικός Γράμμος» και ένα «πολιτικό Βίτσι» χωρίζοντας τον λαό σε έλληνες και μη-έλληνες, κάτι το οποίο αποδεικνύεται από τις δηλώσεις του κυρίου Κουκούτση στον τύπο για τον «κόκκινο οχετό» της αριστεράς όσο και για τον «εθνικό ολετήρα» Ανδρέα Παπανδρέου, το σύνθημα που είπε από το βήμα της Βουλής «στο Βίτσι και στον Γράμμο σας χώσαμε στην άμμο», αλλά και την παρουσία του ανελλιπώς κάθε χρόνο στην Πηγάδα του Μελιγαλά. Ας μην χαίρονται οι άλλοι υποψήφιοι γιατί έχω και για αυτούς πολλά «ράμματα για την γούνα τους» αλά εδώ είμαστε και θα τα λέμε.

Υπερασπιζόμενοι την Εθνική μας Λαϊκή Παράδοση!

Επειδή στο προηγούμενο σχόλιό μου ξεκίνησα υπερασπιζόμενος τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας και την Ορθόδοξη Εκκλησία άκουσα κάποια σχόλια και πρέπει να υπενθυμίσω κάποια ιστορικά γεγονότα. Κατ’ αρχήν σήμερα η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κληρικών από τον Μητροπολίτη μας δεν είναι «μαγκιά», όπως αλαζονικά είπε ο εκπρόσωπος του χρεωκοπημένου ελληνικού κρατιδίου βουλευτής κύριος Κουκούτσης πρόσφατα, αλλά έμπρακτη πράξη αλληλεγγύης στον απλό κλήρο που αφήνεται κυριολεκτικά από αυτήν την κυβέρνηση των ντόπιων οργάνων  της Παγκοσμιοποίησης στο «έλεος του Θεού». Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος που επιθυμεί να πραγματοποιήσει αυτή η κυβέρνηση θα είναι ένα συντριπτικό πλήγμα στην Ελληνική Ιστορία και Παράδοση και θα επιφέρει το αλυσόδεμα της Πατρίδας μας στην Νέα Τάξη Πραγμάτων της Παγκοσμιοποίησης. Για να γίνει αυτό κατανοητό ας πάρουμε την έννοια του Φιλελευθερισμού, ο οποίος με βάση την Ελληνορθόδοξη ηθική ερμηνεύεται με την αγάπη για την Ελευθερία της Ανθρώπινης Βούλησης, πιο απλά πως καταλαβαίνει ο έλληνας την Ελευθερία. Σύμφωνα με την Προτεσταντική ηθική ο Φιλελευθερισμός είναι η ελευθερία των αγορών,  η βάση του καπιταλισμού και της Παγκοσμιοποίησης και  της μαρξιστικής αντίθεσης τους που έχει την ίδια ηθική.

Πέραν αυτού η Εκκλησία μας προστάτεψε τον Ελληνισμό από τον αφανισμό του τουλάχιστον έξι αιώνες από το 1204 που έχουμε την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους μέχρι το 1821 που απελευθερωθήκαμε από τους τούρκους. Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία ήταν αυτή που αντιστάθηκε τόσο στον δυτικό καθολικισμό όσο και στον ασιατικό ισλαμισμό που ήθελαν και οι δύο να μας αφομοιώσουν μέσω της θρησκείας και ακόμα ήταν ο συνδετικός ιστός των ελληνικών κοινοτήτων όπου αυτές και αν βρίσκονταν. Για όποιον αμφιβάλει ας θυμηθεί την αλληλοσφαγή του ίδιου λαού κατά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όταν ορθόδοξοι σέρβοι, καθολικοί κροάτες και βόσνιοι μουσουλμάνοι συνεπλάκησαν.

Γι’ αυτό πρέπει όλοι οι έλληνες πατριώτες σήμερα να σταθούν πλάι στην Εκκλησία μας που είναι ο θεματοφύλακας της Ελληνικής Παράδοσης που έρχεται κατευθείαν από την Βυζαντινή περίοδο. Και πριν μου κολλήσετε καμιά ταμπέλα χριστιανόπληκτου ή παπαδοπαίδι να ξέρεται ότι και ο κομμουνιστής Νίκος Ζαχαριάδης στο βιβλίο του «Ο αληθινός Παλαμάς» παραδέχεται ότι η Ελληνική Εκκλησία είναι ο φορέας της Βυζαντινής μας Παράδοσης. Έτσι «σύντροφοι»;

Οι Αριστερές μου Περγαμηνές και η Αυτοδιοίκηση.

Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η κοντή μνήμη. Αυτό το λέω γιατί ένας φίλος μου διαβάζοντας το προηγούμενο κείμενο σχολίασε ότι τώρα θυμήθηκα την Αριστερή ιστορία της οικογενείας μου. Ξεχνά όμως ότι πριν αρκετό καιρό από τον εκδοτικό μου οίκο έχω εκδώσει και κάποια βιβλία σχετικά με την αυτοδιοίκηση που θεωρούνται αριστερά όπως το βιβλίο του εξόριστου κομμουνιστή και καθηγητή της Παντείου Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου «Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στα πλαίσια της Εθνικής Αντίστασης (1941-1944)» που έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών, το οποίο παρουσίασα σε κεντρική αίθουσα του Δήμου Αθηναίων. Το πρόσημό μου δεν είναι ούτε Δεξιό, ούτε Αριστερό, είναι Ελληνικό γιατί μου αρέσει η σύνθεση και όχι ο αποκλεισμός. Επέλεξα να πλεύσω με νέους ανέμους στην αναζήτηση νέων ιδεών στην πολιτική και όχι να τσαλαβουτάω στα βαλτωμένα νερά του παρελθόντος.

Μεταξύ των υψωμάτων του Γκολάν και Ιορδάνη ποταμού.

Αλήθεια τι σημασία έχουν οι όροι στην πολιτική σήμερα, Δεξιά ή Αριστερά, μετά την κατάρρευση το 1989 της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας και την ακόλουθη επέλαση των αγορών και της Παγκοσμιοποίησης που κατέστρεψε πλήθος πολιτιστικών στοιχείων για μια ομογενοποίηση του κόσμου; Με αυτούς τους εμφυλιοπολεμικούς, διχαστικούς όρους, Δεξιά και Αριστερά, λειτουργεί η πολιτική στην Πατρίδα μας γιατί αυτός ο τρόπος σκέψης βρίσκεται παντού, δηλαδή καλός ή κακός, παναθηναϊκός ή ολυμπιακός και πάει λέγοντας. Αυτός ο τρόπος σκέψης σίγουρα δεν είναι ελληνικός και μας έχει έρθει από την Μέση Ανατολή κάπου μεταξύ των υψωμάτων του Γκολάν και του Ιορδάνη ποταμού.

…και η υποψηφιότητά μου από τα κάτω!

Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση για την εφημερίδα το ΒΗΜΑ ανέφερε ότι οι δημότες μιας πόλης επιλέγουν τους υποψηφίους για τον Δήμο πετυχημένους επαγγελματίες. Πόσοι από τους σημερινούς υποψηφίους του Δήμου μας μπορούν να το πουν; Πέραν αυτού το ότι είναι κάποιος καλό παιδί δεν αρκεί, γιατί και εγώ μπορεί να είμαι καλό παιδί αλλά δεν κάνω για γιατρός και λόγω χαρακτήρα γιατί συμπάσχω με κάποιον που είναι ασθενής αλλά και λόγω απαραίτητων γνώσεων.

Στα σημαντικά θέματα διαχείρισης μιας πόλης είναι απαραίτητο να υπάρχει πνεύμα συνεργασίας και συμμετοχής από όλους. Έτσι είμαι υπέρ της Απλής Αναλογικής, των Τοπικών Δημοψηφισμάτων και άλλων αμεσοδημοκρατικών πρακτικών. Για αυτό οι υποστηρικτές της υποψηφιότητάς μου θα αποφασίσουν για αυτή και όχι εγώ. Είναι καιρός να τελειώνουμε με τους αυτόκλητους σωτήρες!

Γιώργος Δημητρούλιας

Δημοτικός Σύμβουλος με την Ελληνική Δράση