Τότε που ο χορός μας κατέκλυζε ομορφαίνοντας την ζωή μας

Δεν το έχουμε ξεχάσει. Υπάρχει καταγεγραμμένο μέσα στο υποσυνείδητο καλά κρυμμένο, φωλιασμένο για χρόνια στο πίσω μέρος του μυαλού.

Κι φτάνει μια όμορφη εικόνα, μια απαλή σχετική μουσική για να το ανακαλέσει στον αφρό της φορτωμένης μας μνήμης σαν μια ιστορία δεμένη σφικτά με αμέτρητα στιγμιότυπα χορευτικής τρέλας. Τότε που αναρίθμητα λεπτά σωματικού καμάτου λειαίνονταν από την ευφορία που δοκίμαζε η ψυχή, καθώς πλημμύριζε αργά και σταθερά κάθε κύτταρο της ύπαρξής μας, έτσι για να μην ξεχάσουμε ποτέ πόσο μας άρεσε ο χορός, πόσο μας έδενε η μουσική!. Πόσο εκφραστικά το σώμα μας ζωγράφιζε με έξαψη και πάθος τις μουσικές δονήσεις που δεχόταν, διαγράφοντας μοναδικά τους άγνωστους πίνακες των αισθημάτων, που μας γεννούσε η ζευγαρωτή μας κίνηση σε κύκλο, στα μαθήματα χορού που παρακολουθούσαμε.

Δεν είναι πολλά χρόνια πίσω, όλες αυτές οι όμορφες αναμνήσεις. Κι επιστρέφουν ξανά σαν τον κλέφτη  κάθε λίγο. Και φτάνει μοναχά ένα λίγο για να γυρίσει το ξεδίπλωμα των χορευτικών επιτευγμάτων εκείνης της όμορφης εποχής. Σαν και προχθές που βρεθήκαμε θεατές σε μια χορευτική βραδιά στο λιμάνι. Σαν κι εχθές που παρακολουθήσαμε, ευτυχώς και φέτος, την έναρξη του διεθνούς κύρους φεστιβάλ χορού που διεξάγεται στην πόλη μας.

Αναμνήσεις που στοιχειώνουν το νου μου και κινητοποιούν την καρδιά να επιτείνει τον κτύπο της προσφέροντάς μου τα ερεθίσματα να τις αποκαλύψω στο χαρτί με τις λέξεις.

Είμαστε όλοι μια ετερόκλητη ομάδα, διαφόρων επαγγελματικών ενασχολήσεων κι ηλικιών, που μας ένωνε η αγάπη για τον χορό κι η θέλησή μας να ξεχωρίσουμε στην ομάδα. Λιγοστές οι σχολές χορού στην πόλη επί το πλείστον παραδοσιακών και λαϊκών χορών, δεν διέθεταν όλοι τότε ευρωπαϊκούς και λάτιν χορούς. Η ομάδα μας είχε ένα ατού που ήταν κι ο συνδετικός μας κρίκος, ο πιο μεγάλος και λαμπερός. Ο δάσκαλός μας. Ένας νέος στην πόλη άνθρωπος με όνειρα, σχέδια και την απαραίτητη επιμόρφωση και γνώση στο σχετικό είδος. Από την αρχή της ίδρυσης της σχολής του, μας έστρωσε στη δουλειά. Ακάματος και χωρίς ωράριο προσέφερε με υπομονή στην ομάδα μας χτίζοντας την προσωπική του φήμη κι αφήνοντας στην πόλη το δικό του λιθαράκι, παρακαταθήκη για την ιστορία του χορού. Κι η ομάδα μας μεγάλωνε κι η παρέα αυξανόταν και πλούτιζε σε άτομα, σε χαρακτήρες, σε γνώσεις και ιδέες. Εξελισσόμαστε στον χορό, διασκεδάζαμε, ζούσαμε όμορφα τα καθημερινά μας απογεύματα. Πολλά τα γνωστά ονόματα που πέρασαν από την σχολή, κυρίως τα τελευταία χρόνια, που ειδικεύτηκε στο αργεντίνικο τάνγκο. Σεμινάρια, θεματικές βραδιές, μιλόγκας, χορευτικές επιδείξεις από τους μαθητές-εμάς, άπειρες ώρες ιδρώτα και κίνησης που βελτίωναν την χορευτική μας απόδοση, με μόνη μας ανταμοιβή για την υπομονή και επιμονή που δείχναμε κατά την παρακολούθηση των μαθημάτων, ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης κι αγάπης για αυτό που κάναμε και το ζεστό χειροκρότημα των φίλων.

Ζωντανή ακόμη η μνήμη διοχετεύει στο χαρτί μου τις εικόνες που περνούν μπροστά μου ενώ τρέχω να τις προφτάσω να πλάσω γράμματα.

Η Δώρα, η Έλενα, ο Γιάννης, η Μαρία, ο Τάκης, ονόματα κοινά μα που κρύβουν το καθένα από ένα χορευτή.

Ο καθρέφτης αστράφτει αντανακλώντας τα είδωλά μας που στροβιλίζονται πασχίζοντας να εκτελέσουν ένα νέο βήμα. Δέκα ζευγάρια που έμαθαν πως ο χορός είναι αυτοεκτίμηση, πειθαρχία, σεβασμός, υποταγή στις αισθήσεις, και απαιτεί συγκέντρωση, ολική αφαίρεση κάθε σκέψης και ευγένεια και χάρη στις κινήσεις. Σαν τον βιολιστή που κρατά ευλαβικά το βιολί, έτσι κρατιόμαστε απαλά δεμένοι σε ένα σύνολο που κυλούσε απαλά στην αίθουσα του χορού.

Και τα χρόνια πέρασαν μα ο χορός έγραψε πάνω μας ανεξίτηλα. Γίναμε πια οι παλαίμαχοι, η σχολή μας χάρισε δέκα όμορφα χρόνια ενώ πολλά άτομα πλαισίωσαν τον κύκλο των φίλων μας και στην ατομική σκευή των δεξιοτήτων μας προστέθηκε και το τάνγκο σαν χορός που κατακτήσαμε με το σώμα και το πνεύμα μας. Δέκα χρόνια που μας έδειξαν πόσα μπορεί να κατορθώσει ένας από μας, ο κάθε ένας, όπως ο δάσκαλός μας, όπως κάποια φίλη που ακολούθησε έπειτα επαγγελματική καριέρα στο χορό, όπως οι υπόλοιποι εμείς που ξεφυλλίζουμε το άλμπουμ των χορευτικών βραδιών και επιδείξεων της σχολής λέγοντας, κι ας μοιάζει σαν κλισέ « ήμουν κι εγώ εκεί».

Χειροκροτάμε σήμερα λοιπόν κάθε χορευτική απόπειρα ατόμου, ομάδας και συλλογικότητας γιατί μας θυμίζει πόσο αγαπήσαμε εμείς τον χορό, πόσο ωφεληθήκαμε σωματικά και ψυχικά από αυτόν, πόσο ακόμη έδαφος ελεύθερο υπάρχει για την ανάπτυξή του στην πόλη.

Και θα μαζευόμαστε αραιά και πού, εμείς, οι πρώτοι που χορέψαμε αργεντίκνικο τάνγκο στην Καλαμάτα, στις δικές μας μιλόνγκες για να ξεσκουριάσουμε τις γνώσεις και φυσικά τα μέλη μας αφήνοντας το πρόσταγμα στις νέες γενιές με την παρότρυνση να χορεύουν, να χορεύουν και πάντα να χορεύουν. Με την επίγνωση πως ο χορός είναι χαρά, είναι ζωή, αφεθείτε.

ΤΙΝΑ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΥ

συγγραφέας, μέλος του CID της UNESCΟ για το χορό

τμήμα Καλαμάτας