Ανακοίνωση “Φίλων της Βέργας” για αναγνώριση της Παλαιάς Κοινοτικής Οδού της Σέλιτσας

Δελτίο τύπου “Φίλων της Βέργας” 

 

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ ΣΕΛΙΤΣΑΣ (ΒΕΡΓΑΣ) ΩΣ ΠΡΟΫΦΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΤΟΥ 1923 – ΜΙΑ 7-ΧΡΟΝΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

 

Από το 2014 υπεβλήθη το αίτημα Κατοίκων και Συλλογικοτήτων στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση ΔΕΠΝΙ για αναγνώριση της Παλαιάς Κοινοτικής Οδού της Σέλιτσας (Βέργας) ως προϋφιστάμενης του 1923, πράγμα που ισοδυναμεί πολεοδομικά με αναγνώριση της κοινοχρησίας του δρόμου και κατοχύρωσή του από αυθαίρετες ενέργειες, αμφισβητήσεις και καταπατήσεις.

Αρχικά το αίτημα αφορούσε στο “Καλντερίμι 3” – περιοχή “Ροβόλας”, από Αγ. Σπυρίδωνα στην Κάτω Βρύση έως την Πάνω Βρύση του οικισμού της Κάτω Βέργας, το οποίο χαρακτηρίστηκε Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς προγενέστερο τουλάχιστον των τελευταίων 100 ετών (προ του 2015) από το Υπουργείο Πολιτισμού (ΦΕΚ 185/ΑΑΠ/2015), καθώς και στη φυσική συνέχειά του έως τον οικισμό της Άνω Βέργας. Θεωρήσαμε την έγκριση του αιτήματος αυτονόητη, δεδομένου ότι, πέραν του χαρακτηρισμού, αποτελεί ιστορική – γεωγραφική & λειτουργική συνέχεια υφιστάμενης αναγνώρισης του αρχαίου δρόμου έως τον Αγ. Σπυρίδωνα ως “κυριότερου παλαιού”, που συνδέει τους οικισμούς  “Κάτω Βρύση Κάτω Βέργας” και “Παραλία Βέργας” με την παραλιακή Οδό Μάνης (απόφαση Νομάρχη ΦΕΚ478/Δ/1996).

Μετά την απόφαση (ΦΕΚ143/ΑΑΠ/2018) του ΥΠΠΟΑ, η οποία χαρακτηρίζει Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς προγενέστερο τουλάχιστον των τελευταίων 100 ετών (προ του 2015) και την συνέχεια της διαδρομής του παλαιού “Καλντεριμιού 3” έως την Άνω Βέργα (πρώην Σέλιτσα) και έως τον Αγ. Γεώργιο στο όρος Καλάθι, το αίτημα πλέον αφορούσε όλη την ενιαία και αδιάσπαστη αρχαία διαδρομή, μήκους περί τα 8 Χλμ, που συνδέει παλαιόθεν την Καλαμάτα με τoυς ορεινούς οικισμούς της Σέλιτσας (Βέργας) και με το δίκτυο ορεινών μονοπατιών του Ταϋγέτου.

Σημειωτέον ότι ο αρχαίος οικισμός της Σέλιτσας ιδρύθηκε περί το 800 CE (μ.Χ.), ενώ υπάρχουν πλήθος ιστορικών αναφορών στη Σέλιτσα και τους Σελιτσάνους (απογραφές, χάρτες, κείμενα περιηγητών, χρονολογήσεις) από το 1300 CE και μετά. Ειδικότερα, ο Sir William Gell, το 1805 CE, σε κείμενο και γκραβούρα αναφέρει ρητά ότι ο εν λόγω δρόμος μέσω Ροβόλας “είναι ο μόνος δρόμος προσπέλασης της Sellytza” (από την παραλία Αλμυρού), ενώ οι οικισμοί  Άνω και Κάτω Σέλιτσα (ή Σελιτσάνικα Καλύβια) αναφέρονται ρητά σε χάρτες της Γαλλικής Επιστημονικής Αποστολής (1830 – 1835 CE), σε δωρητήρια συμβόλαια της “Κυράς του Μοριά – Αυτοκράτειρας Κωνσταντινούπολης” Catherine de Valois (1307 – 1346 CE) κλπ.

Όσον αφορά στο αρχικό αίτημα, από τους “Φίλους της Βέργας” υπεβλήθησαν όλα τα στοιχεία τεκμηρίωσης και τα έγγραφα που ζητήθηκαν από την ΔΙΠΕΧΩΣΧ-Πελ, μεταξύ αυτών και: δύο (2) συμβόλαια του 1922 που αναφέρονται στον παλαιό αυτό δρόμο, καθώς και η ακολουθία συμβολαίων μεταβίβασής τους έως σήμερα με ρητές αναφορές στην Παλαιά Κοινοτική Οδό, Υπεύθυνες Δηλώσεις γηραιών Σελιτσάνων υπογεγραμμένες σε ΚΕΠ που βεβαιώνουν την ύπαρξη και χρήση του δρόμου παλαιόθεν, αναλυτική Μελέτη – Έκθεση Τοπογράφου Μηχανικού και Δικηγόρου, Αεροφωτογραφίες – Φωτοερμηνείες – Χάρτες (1932 – 1945 – 1965 – 1979 – 1986 – 1989 – 1998 – 2003 κλπ) που αποτυπώνουν διαχρονικά όλη την αρχαία διαδρομή και παρουσιάζουν σχετικά συμβόλαια, φωτογραφική και ιστορική τεκμηρίωση, γνωμοδοτήσεις του ΚΣΝΜ και αποφάσεις του ΥΠΠΟΑ κλπ.

Έως το 1989, οπότε διανοίχθηκε η αμαξιτή οδός Ευαγγελίστριας έως την Κάτω Βέργα, η Παλαιά Κοινοτική Οδός (ΠΚΟ) εξακολουθούσε να είναι η μοναδική οδός προσπέλασης του οικισμού, αναφερόμενη σε συμβόλαια μεταβίβασης και σε βεβαιώσεις της Κοινότητας Βέργας. Έως σήμερα χρησιμοποιείται συνεχώς από τους εναπομείναντες κτηνοτρόφους και τα κοπάδια τους, καθώς και από πεζοπόρους – τουρίστες –  φυσιολάτρες και κατοίκους. Το σύνολο αυτής της ενιαίας διαδρομής, μέσω του Αγ. Σπυρίδωνα στην Κάτω Βρύση, μέσω Ροβόλας – Πάνω Βρύσης – Άνω Βέργας έως τον Αγ. Γεώργιο στα 1340 μ. στο όρος  Καλάθι, είναι λιθόστρωτο Καλντερίμι με πλαϊνές ξερολιθιές. Σύμφωνα με τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ το Καλντερίμι, άν και προϋπήρχε του 1830, στη μορφή που διασώζεται σήμερα το λιθόστρωτο προστατεύεται ως νεώτερο μνημείο προγενέστερο των τελευταίων 100 ετών (προ του 2015).

Ισχύει επομένως για αυτόν τον αρχαίο ημιονικό δρόμο και η ιδιότητα που απέκτησε ως πράγμα κοινής χρήσης, δυνάμει της “προ αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας”.

Η προσπάθεια των “Φίλων της Βέργας” για διάσωση – κατοχύρωση – αποκατάσταση και ανάδειξη των παραδοσιακών πέτρινων τεχνικών έργων της Σέλιτσας (dry stone paths – walls & threshing floors), μετά το αρχικά επιφυλακτικό κλίμα στην τοπική κοινωνία, σταδιακά απέκτησε ευρεία υποστήριξη κατοίκων – δημοτών και  συλλογικοτήτων (πολιτιστικοί – πεζοπορικοί – οικολογικοί – φυσιολατρικοί σύλλογοι), καθώς και φιλική υποδοχή από τα τοπικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά. Έγινε πλέον Συλλογική προσπάθεια.

Δύο όμως μηχανικοί – εργολάβοι, οι οποίοι κατέστρεψαν συστηματικά και διαχρονικά (από το 2000 έως το 2013) πολλά έργα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στη “Ροβόλα” (Καλντερίμια, Πετράλωνα, Ξερολιθιές) και επεχείρησαν με κάθε τρόπο να “ενσωματώσουν” τμήματα της Παλαιάς Κοινοτικής Οδού και της Οδού Ευαγγελίστριας σε παρόδιες μικρές ιδιοκτησίες που αγόραζαν προς τούτο, προκειμένου να τις καταστήσουν “άρτιες και οικοδομήσιμες κατά παρέκκλιση”, έκαναν ότι μπορούσαν προκειμένου να ακυρώσουν τη διάσωση και αξιοποίηση αυτών των Μνημείων Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Αβάσιμες και εκφοβιστικές καταμηνύσεις σε μέλη των “Φίλων της Βέργας”, σε μάρτυρες υπεράσπισής τους, στην Διευθύντρια Πολεοδομίας, ενστάσεις στο ΥΠΠΟΑ και στο ΣτΕ κατά της απόφασης χαρακτηρισμού των μνημείων. Όλοι όμως οι ισχυρισμοί τους απεδείχθησαν αβάσιμοι και κατέρρευσαν στα δικαστήρια, όπου οι κατηγορηθέντες ενεργοί Πολίτες αθωώθηκαν ομόφωνα στα ποινικά δικαστήρια στην Καλαμάτα και δικαιώθηκαν στο Διοικητικό Εφετείο στην Τρίπολη, στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεώτερων Μνημείων στην Αθήνα, καθώς και στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Δυστυχώς, ο τότε Δήμαρχος και το τότε Δημοτικό Συμβούλιο (2015), αλλά και το ΣΥΠΟΘΑ ΠΕ Μεσσηνίας, επεχείρησαν να συγκαλύψουν ή και να “νομιμοποιήσουν” τις αυθαίρετες, ιδιοτελείς και παράνομες ενέργειες και διεκδικήσεις των εν λόγω μηχανικών – εργολάβων (ήτοι αυθαίρετο μπάζωμα κοινόχρηστου δημοτικού δρόμου – καλντεριμιού, καταστροφές πετραλώνων, έως και αγωγή κατά του Δήμου για τμήματα της Οδού Ευαγγελίστριας κοινόχρηστα πάνω από 25 χρόνια). Οι “αποφάσεις” του Δημοτικού Συμβουλίου και του ΣΥΠΟΘΑ κατέπεσαν στη συνέχεια μετά από προσφυγές κατοίκων και των “Φίλων της Βέργας” στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση ΔΕΠΝΙ και στο 3-μελές Διοικητικό Εφετείο Τριπόλεως.

Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση χαρακτήρισε την “Απόφαση” του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας (που “χάριζε” αυθαίρετα το μισό πλάτος της οδού Ευαγγελιστρίας στους διεκδικητές) ως αναρμοδίως ληφθείσα και ως “απλή διατύπωση γνώμης”, ενώ το Διοικητικό Εφετείο ακύρωσε “Απόφαση” του ΣΥΠΟΘΑ που ανέτρεπε την επ’ αόριστον διακοπή εργασιών την οποία επέβαλε η ΥΔΟΜ στους  2 εργολάβους. Η δικαστική απόφαση επανέφερε σε ισχύ την επ’ αόριστον διακοπή εργασιών, που ισοδυναμεί με  ανάκληση της Οικοδομικής Άδειας και της αναθεώρησής της.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το ΣΥΠΟΘΑ επεχείρησε και με άλλη απόφασή του να “καλύψει” το αυθαίρετο μπάζωμα τμήματος του “Καλντεριμιού 3”, ισχυριζόμενο ότι αυτό δήθεν έγινε “με άδεια του οικείου Δήμου”, ενώ η Δημοτική Αρχή με υπογραφή του Δημάρχου έλεγε ακριβώς το αντίθετο, δηλ. διέτασσε “άμεση απομάκρυνση των αυθαίρετων επιχώσεων κοινόχρηστου-δημόσιου χώρου”, ενώ και ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου επέβαλε πρόστιμο για “επιχωματώσεις-διαμορφώσεις επί κοινόχρηστης δημοτικής οδού (παλαιό μονοπάτι) χωρίς άδεια” ! Μετά από προσφυγή των “Φίλων της Βέργας”, το ΣΥΠΟΘΑ ακύρωσε την ως άνω αβάσιμη απόφασή του.

Σημειωτέον ότι ο ένας εκ των δύο εργολάβων καταδικάστηκε πρωτόδικα σε πρόστιμο και 6 μήνες φυλάκιση (5 μήνες στο Εφετείο) “επειδή αυτογνωμόνως επελήφθη δημοσίου κτήματος, ευρισκομένου αναμφισβητήτως υπό την κατοχή του ελληνικού δημοσίου, και προέβη σε μαζικές αποθέσεις μπάζων, ήτοι σε αυθαίρετες εργασίες επίχωσης σε κοινόχρηστο χώρο (δημοτική οδό), ενώ ο ανωτέρω αναφερόμενος χώρος ευρισκόταν αναμφισβητήτως υπό την κατοχή, τη νομή και την κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου και δη του Δήμου Καλαμάτας” (δηλ. το υπό αναγνώριση της κοινοχρησίας του Καλντερίμι στη Ροβόλα).

Όσον αφορά τον άλλο εργολάβο, 3 μήνες πριν την εκδίκαση (στο Εφετείο) διεκδικητικής αγωγής των 2 εργολάβων κατά του Δήμου Καλαμάτας, ο νύν Δήμαρχος Καλαμάτας ανακοίνωσε ότι τον προσλαμβάνει ως “Άμισθο Ειδικό Συνεργάτη”! Τόσο ο νύν, όσο και ο προηγούμενος Δήμαρχος, αρνούνται να στηρίξουν στο δικαστήριο την κοινοχρησία και τη δημόσια κυριότητα όλου του πλάτους της οδού Ευαγγελίστριας από το 1986 έως σήμερα. Η Δημοτική Αρχή αρνήθηκε να ασκήσει έφεση στην πρωτόδικη απόφαση του ειρηνοδικείου, το οποίο έκρινε ότι οι ισχυρισμοί του Δήμου στο Δικαστήριο (8.5.2015) δεν ήταν επαρκείς “για να θεμελιώσει ο Δήμος δικαίωμα κυριότητας επί των επίδικων εδαφικών τμημάτων”. Αρνούνται επίσης να στηρίξουν την πλήρως τεκμηριωμένη  Έφεση που άσκησαν κάτοικοι και οι “Φίλοι της Βέργας”.

Μετά από την ως άνω συνοπτική παρουσίαση, που αφορά στην πολιτιστική – περιβαλλοντική – πολεοδομική και δικαστική διάσταση μιάς 7-χρονης Οδύσσειας ενεργών Πολιτών, οι οποίοι αντιμετώπισαν σύγχρονους Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και Λωτοφάγους στη δημόσια διοίκηση και στην αυτοδιοίκηση, αλλά και τη Σκύλλα της γραφειοκρατίας και τη Χάρυβδη της διαπλοκής, ακολουθεί σύντομη παρουσίαση μιάς ακόμη διάστασης, που ίσως μετατρέψει σε 10-χρονη αυτή την Οδύσσεια των Πολιτών: Της επίμονης άρνησης της Διοίκησης να αναγνωρίσει το αυτονόητο: ότι ένα αρχαίο καλντερίμι, ο μόνος δρόμος που εξυπηρετούσε τη Σέλιτσα επί 1200 χρόνια και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα ως ενιαία διαδρομή με ιστορική – γεωγραφική και λειτουργική συνέχεια, κατά το ΣΥΠΟΘΑ ΠΕ Μεσσηνίας – την ΠΕΧΩΣΧ -Πελ/νήσου και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση ΔΕΠΝΙ, “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΦΙΣΤΑΜΕΝΟ ΤΟΥ 1923” !!!

Ενδεικτικά αναφέρονται μερικά από τα στοιχεία, που τεκμηριώνουν το αντίθετο:

1) Το ΚΣΝΜ – ΥΠΠΟΑ: χαρακτήρισε το “Μονοπάτι 3” ως μνημείο όχι μόνο για την ιδιότητά του ως έργο παραδοσιακής κατασκευής, αλλά και διότι συνιστά μαρτυρία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής ως η μοναδική, επί εκατονταετίες, δίοδος σύνδεσης του αρχαίου οικισμού της Άνω Βέργας με τη θάλασσα για ανθρώπους, εμπορεύματα, ζώα και (διότι) είναι η μαρτυρία της ενιαίας διαδρομής, η οποία αντανακλάται και διαχέεται στο σύνολο του μονοπατιού και για τον λόγο αυτόν δεν νοείται εξαίρεση του τμήματός του που διέρχεται από το γήπεδο του αιτούντος …. τα μέλη του ΚΣΝΜ ……. εκτίμησαν όλα τα παραπάνω στοιχεία και κατέληξαν αιτιολογημένα στην κρίση ότι το μονοπάτι είναι προγενέστερο των τελευταίων 100 ετών (προ του 2015 που ελήφθη η απόφαση χαρακτηρισμού). [απόσπασμα από την Απόφαση Α- 2470/2018 του ΣτΕ]

2) Από την απόφαση Α 139/2018 του Διοικητικού Εφετείου Τριπόλεως: “Από τους Αιτούντες και άλλους Κατοίκους της περιοχής, ευρέθησαν και κατετέθησαν στον Δήμο και στο ΣΥΠΟΘΑ δύο Συμβόλαια … που αναφέρονται στο μονοπάτι (Καλντερίμι 3) ….. προ του διατάγματος του 1923 περί σχεδίου πόλεως, ούτως ώστε να δύναται αυτό το μονοπάτι να θεωρηθεί κοινόχρηστη οδός “παλαιόθεν”. Επίσης “Δεν προκύπτει η αιτιολογία αποδοχής από το ΣΥ.ΠΟ.Θ.Α. των επιχειρημάτων του (παρεμβαίνοντος) …. η διακοπή οικοδομικών εργασιών (επ’ αόριστον διακοπή εν προκειμένω, που ισοδυναμεί με ανάκληση της ενδίκου οικοδομικής αδείας μετά της αναθεωρήσεως αυτής) ….. Ως εκ τούτου το ένδικο ακίνητο κατά τον χρόνο της χορηγήσεως της οικοδομικής αδείας δεν είχε πρόσοψη σε νόμιμη οδό. Και, εφ’ όσον ετέμνετο από το ως άνω μονοπάτι, μόνη του νόμιμη πρόσοψη θα ήταν αυτό, εφόσον όμως τούτο θα ήτο κοινόχρηστο προ του 1923, και εφ’ όσον θα συνέτρεχαν οι λοιπές προϋποθέσεις αρτιότητας κατά παρέκκλιση”. Και καταλήγει: ” Συνεπώς, η ακριβής οριοθέτηση της οδού Ευαγγελιστρίας σε σχέση με το ακίνητο των παρεμβαινόντων δεν δύναται να έχει ως κύρια βάση τις διαστάσεις που δηλώνονται ιδιωτικώς το 2003, με αγνόηση της πραγματικής καταστάσεως κοινοχρησίας της οδού Ευαγγελιστρίας από το 1986 και εντεύθεν, δηλαδή κατά προσβολή του δημοσίου συμφέροντος για την περίπτωση που αυτή καταστεί αρμοδίως νόμιμη οδός. Άλλωστε, το ακίνητο που αγόρασαν οι παρεμβαίνοντες, όπως και οι ίδιοι δέχονται, διασχιζόταν από το ως άνω κοινόχρηστο μονοπάτι”

3) Από την απόφαση Α- 2470/2018 του Συμβουλίου της Επικρατείας : “… η χρονολογική τοποθέτηση του μονοπατιού προ του 1915 είναι απολύτως τεκμηριωμένη με βάση τους τοπογραφικούς χάρτες της γαλλικής επιστημονικής αποστολής 1828-1834, τα σχετικά συμβόλαια, τις αεροφωτογραφίες και τις σχετικές βιβλιογραφικές αναφορές ….. (καθώς) και την αναφορά για τα «Καλύβια της Σέλιτσας» που χρονολογούνται τουλάχιστον στον 14ο αιώνα …. οι «Φίλοι της Βέργας» κατέθεσαν συμβόλαιο το οποίο αναφέρει την ύπαρξη δρόμου στην περιοχή που ήταν νεώτερο του 1922, που είναι και το ασφαλέστερο στοιχείο”.

4) Στην (αρχική) εισήγηση της ΔΙΠΕΧΩΣΧ-Πελ 9430/259/9.2.2016: προτείνεται ως προϋφιστάμενο του 1923 το “Καλντερίμι 3”, αναπόσπαστο μέρος της όλης αρχαίας διαδρομής, το οποίο συνδέει τους οικισμούς Κάτω και Πάνω Βρύσης της Κάτω Βέργας με το ήδη αναγνωρισμένο τμήμα της ΠΚΟ (ΦΕΚ 478/Δ/1996) και μέσω αυτού με τον παραλιακό οδικό άξονα (Οδός Μάνης),

 

– Σε αντίθεση με όλα τα ανωτέρω, η (από 29.3.2017 Πρακτ.#1- Θέμα #6) γνωμοδότηση ΣΥΠΟΘΑ ΠΕ Μεσσηνίας βασίστηκε σε αστήρικτους ισχυρισμούς, παρέβλεπε όλα τα υποβληθέντα στοιχεία, παραποιούσε την γεωγραφική – λειτουργική και ιδιοκτησιακή πραγματικότητα του δρόμου, “σαλαμοποιούσε” την ενιαία διαδρομή του “Καλντεριμιού 3” σε αυθαίρετα “τμήματα” και ευνοούσε αβάσιμα και προνομιακά τις διεκδικήσεις των ως άνω 2 εργολάβων.

– Στη συνέχεια, μετά από συνεννόηση Αποκεντρωμένης Διοίκησης (Πάτρα) και ΠΕΧΩΣΧ (Τρίπολη), υπεβλήθη στο ΥΠΕΝ ελλιπής φάκελλος, ο οποίος δεν περιλάμβανε την ολοκληρωμένη τεκμηρίωση των “Φίλων της Βέργας” και άλλων Συλλόγων και Κατοίκων, ούτε τις τεκμηριωμένες ενστάσεις ενεργών Συλλόγων και εκατοντάδων Δημοτών για την ως άνω απαράδεκτη και αβάσιμη “γνωμοδότηση ΣΥΠΟΘΑ”. Επίσης, ουδεμία από τις ανωτέρω δικαστικές αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας – Διοικ. Εφετείου αλλά και Ποινικών Δικαστηρίων, όπου τεκμηριώνεται η αρχαιότητα – η κοινοχρησία και η δημόσια κυριότητα του Καλντεριμιού 3 και της συνέχειάς του έως την Άνω Βέργα και τον Αγ. Γεώργιο δεν ελήφθη υπόψιν από ΔΙΠΕΧΩΣΧ-ΠΕ, το ΣΥΠΟΘΑ-ΠΕ Μεσσηνίας και την Αποκ.Διοίκ. ΔΕΠΝΙ, ούτε υπεβλήθη με τον σχετικό φάκελλο στο ΥΠΕΝ!

– Αντίθετα, υπεβλήθη η 6/2017 απόφαση Ειρηνοδικείου Καλαμάτας, που αναγνωρίζει τους δύο ενάγοντες τον Δήμο εργολάβους ως αποκλειστικούς συγκυρίους επί 2 εδαφικών τμημάτων 139,40 τ.μ. και 4,29 τ.μ. της αμαξιτής οδού Ευαγγελίστριας. Η απόφαση (μετά από αίτημα ενός εξ’ αυτών) εμφανίζεται από την ΔΙΠΕΧΩΣΧ-ΠΕ ότι δήθεν “καθορίζει ζητήματα ιδιοκτησιακού χαρακτήρα που επηρεάζουν το αίτημα αναγνώρισης της υπό εξέταση οδού” (Καλντεριμιού 3), πράγμα που συνέβαλε στην απαράδεκτη και ατεκμηρίωτη γνωμοδότηση του ΣΥΠΟΘΑ, υποθέτουμε δε και στην επιστροφή του φακέλλου από το ΥΠΕΝ!

Στην αγωγή όμως των 2 εναγόντων κατά του Δήμου Καλαμάτας αλλά και στην απόφαση του Ειρηνοδικείου, δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο Παλαιό Καλντερίμι που χωρίζει το γεωτεμάχιο σε δύο ανεξάρτητα τμήματα, ούτε επιδικάζεται αυτό στους ενάγοντες!

– Για την κατανόηση της υπόθεσης παρατίθεται η εξής αναφορά της Απόφασης Α- 2470/2018 του ΣτΕ: ο αιτών …….. ισχυρίζεται ότι … “αν η Αποκεντρωμένη Διοίκηση δεχθεί το αίτημα χαρακτηρισμού του Μονοπατιού 3 και μάλιστα ως μνημείου προγενέστερου των τελευταίων 100 ετών, η ιδιοκτησία του θα υποστεί καθολικές συνέπειες με πλήρη αδυναμία δόμησης”

– Το ΥΠΕΝ επέστρεψε τελικά τον φάκελλο με τις εξής – μεταξύ άλλων – υποδείξεις, προερχόμενες από σκεπτικό του “Πρακτικού Επεξεργασίας 38/2019 του ΣτΕ” : “Δεν θα πρέπει ο υπό αναγνώριση δρόμος να αποτελεί τμήμα οδού. Αντιθέτως, θα πρέπει να ενώνεται με άλλους κοινόχρηστους χώρους (όπως πχ άλλους αναγνωρισμένους δρόμους) ή σημεία προορισμού (πχ μοναστήρια)”, και “…. στις περιπτώσεις που έχουν ήδη αποφανθεί τα αρμόδια δικαστήρια για το ιδιοκτησιακό καθεστώς (περίπτωση Βέργας), οι αποφάσεις τους θα πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές από τη Διοίκηση”.

 

Στις 30.06.2021 οι “Φίλοι της Βέργας” υπέβαλαν “Επικαιροποιημένο Αίτημα Αναγνώρισης Όλης της Διαδρομής της Παλαιάς Κοινοτικής Οδού, από Αγ. Σπυρίδωνα μέσω Κάτω Βέργας – Άνω Βέργας έως τον Αγ. Γεώργιο, ως Προϋφιστάμενης του 1923”, με πλήρη φάκελλο τεκμηρίωσης, απευθείας στο ΥΠΕΝ/ΔΠΟΛΣ, με κοινοποίηση στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση και στην ΠΕΧΩΣΧ-Πελ.

Βάσει των ανωτέρω εκτεθέντων στοιχείων και επιχειρημάτων, αλλά και των υποδείξεων του ΥΠΕΝ βάσει του Πρακτικού Επεξεργασίας 38/2019 του ΣτΕ, θεωρούμε αυτονόητη και αυταπόδεικτη την αιτηθείσα αναγνώριση, δεδομένου ότι:

• δεν πρόκειται περί τμήματος οδού, αλλά περί ενιαίου δρόμου που ενώνει κοινόχρηστους χώρους και σημεία προορισμού παλαιόθεν, όπως: τον κύριο παραλιακό άξονα της Καλαμάτας (οδός Μάνης), μέσω του αναγνωρισμένου (ΦΕΚ 478/Δ/1996) τμήματος της Παλαιάς Κοινοτικής Οδού στον οικισμό Παραλίας Βέργας με τους υπόλοιπους οικισμούς, ήτοι της Κάτω Βέργας και της Άνω Βέργας, με τελικό προορισμό τον Αγ. Γεώργιο στο όρος Καλάθι
• η όλη διαδρομή έχει χαρακτηριστεί με διαδοχικές αποφάσεις του ΥΠΠΟ (ΦΕΚ 185/ΑΑΠ/2015, ΦΕΚ 143/ΑΑΠ/2018) ως Μνημείο της Πολιτιστικής Κληρονομιάς προγενέστερο των τελευταίων 100 ετών (ήτοι προϋφιστάμενο του 1915)
• τόσο τα χαρακτηριστικά της Παλαιάς Κοινοτικής Οδού, όσο και η χρονολόγηση, η ιστορική – γεωγραφική και λειτουργική της συνέχεια, η κοινοχρησία της και η δημόσια κυριότητά της έχουν κατοχυρωθεί με αποφάσεις δικαστηρίων (Διοικητικό Εφετείο, Συμβούλιο της Επικρατείας, Ποινικά Δικαστήρια), ενώ η αναφερθείσα από την ΠΕΧΩΣΧ-Πελ αγωγή και απόφαση Ειρηνοδικείου δεν αφορούσε την λιθόστρωτη Παλαιά Κοινοτική-Ημιονική Οδό, αλλά την νεότερη (μετά το 1986) αμαξιτή οδό Ευαγγελίστριας.