Βασίλης Μπίζας: Το αντεργατικό νομοσχέδιο να μην κατατεθεί!

Άρθρο του Βασίλη Μπίζα, μέλους του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας

Η πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚ Καλαμάτας, χέρι – χέρι με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ γίνονται ο χρήσιμος βοηθός της κυβέρνησης στην προσπάθεια της να περάσει το νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα. Την ώρα που εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις απαιτούν από την κυβέρνηση την απόσυρση του, αυτοί ψάχνουν να βρουν τις «θετικές πλευρές» του νομοσχεδίου και να σύρουν τους εργαζόμενους στη “διαβούλευση”. Να μας κάνουν δηλαδή συνυπεύθυνους, να τους δώσουμε το δικαίωμα να εμφανίσουν ως αποτέλεσμα διαλόγου το αίσχος που τελικά θα φέρουν στη βουλή. Οι εργαζόμενοι να μην τους κάνουν τη χάρη, να τους αφήσουμε στην απαξίωση τους.

Το αντεργατικό νομοσχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση, δεν είναι μία ακόμα αντεργατική παρέμβαση, αλλά εμπεριέχει τις «ανατροπές του αιώνα» ενώ παράλληλα, «δένει» σφιχτά τα μέτρα που έχουν παρθεί απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Για τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους πρέπει να αποτελέσει αιτία πολέμου!

Η κυβερνητική προπαγάνδα ψάχνει «τρύπες» για να γίνει πειστική, αντιστρέφει την πραγματικότητα παρουσιάζοντας τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας και την κατάργηση του 8ωρου ως θετική εξέλιξη για τους εργαζόμενους. Προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από τη συζήτηση για την κατάργηση του 8ωρου και την παρέμβαση συνολικά στον εργάσιμο χρόνο, πετώντας την μπάλα στην εξέδρα, μιλώντας για την πατρική άδεια, την ψηφιακή κάρτα κ.ο.κ.

Είναι καραμπινάτος αποπροσανατολισμός! Θέλουν να ξεφύγει η συζήτηση από το κύριο: Πως η παρέμβαση στον χρόνο εργασίας είναι η καθοριστική πλευρά έντασης της εκμετάλλευσης, καθώς ο εργαζόμενος γίνεται πλαστελίνη στα χέρια της εργοδοσίας.

Η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας όντως δεν είναι κάτι καινούριο! Στην κατοχύρωσή της έχουν συμβάλει όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι κοροϊδία η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που “τον έπιασε ο πόνος” για το οχτάωρο, τη στιγμή που ως κυβέρνηση έχει βάλει πολλά δικά του κομμάτια στο πάζλ της  κατάργησης του. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου!

Λένε πως φέρνουν την 4ήμερη εργάσιμη βδομάδα. Δε λένε όμως, πως για να δουλέψει κάποιος 4ήμερο κάποια στιγμή μέσα στον χρόνο, θα πρέπει να λιώσει τα κόκαλά του όλο το υπόλοιπο διάστημα! Θα πρέπει να φτάνει στα όρια της εξάντλησης, να δουλεύει συνεχώς 50 ώρες το 5ήμερο ή 60 ώρες το 6ήμερο, τη βδομάδα.

Παράλληλα με την αύξηση των υπερωριών, ένας εργαζόμενος που θα εργάζεται 10 ώρες χωρίς να πληρώνεται τη 2ωρη υπερωρία, την υπόλοιπη περίοδο, που θεωρητικά θα έμπαινε σε καθεστώς «μειωμένης απασχόλησης» και δήθεν θα την «εξαγόραζε» με άδειες, με την αύξηση των υπερωριών στις 150 ώρες η επιχείρηση νόμιμα θα μπορεί να τον εντάξει σε αυτές! Με αυτόν τον τρόπο, αθροιστικά οι υπερωρίες μπορούν να ξεπεράσουν τις 350 στη διάρκεια ενός χρόνου, από τις οποίες θα πληρώνονται μόνο οι 150. Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν θα ελεγχθούν με την ψηφιακή κάρτα, που τάχα θα λύσει τα πάντα, καθώς δεν είναι θέμα τεχνολογίας η ασυδοσία των επιχειρήσεων.

Φτάνουν στο σημείο να λένε πως οι αλλαγές στον χρόνο εργασίας θα γίνονται με την «εθελοντική» συμφωνία του εργαζόμενου. Το μόνο εθελοντικό δικαίωμα που αναγνωρίζεται στον εργαζόμενο αυτήν τη στιγμή είναι το δίλημμα «μαχαίρι ή πιστόλι». Το διευθυντικό δικαίωμα το ζούμε ήδη στο πετσί μας και χωρίς να έχει περάσει το νομοσχέδιο! Είναι το δικαίωμα στον εκβιασμό, στην απειλή και στην απόλυση.

Γι’ αυτό προσπαθούν να βάλουν χέρι στα σωματεία με το ηλεκτρονικό φακέλωμα των μελών τους, να ορίζει κανόνες στη λειτουργία και στις συνελεύσεις τους, με στόχο τη χειραγώγησή τους. Επιδιώκει να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την οργάνωση των εργατών, να περάσει τη μηδενική αντίσταση στους χώρους δουλειάς, να μετατρέψει την απεργία σε συμβολική ενέργεια. Άρα το αντεργατικό νομοσχέδιο δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί τμηματικά και με επιμέρους πλευρές, αλλά ως μια ενιαία στρατηγική, που έχει αρχή, μέση και τέλος.

Η απεργία στις 6 Μάη, κόντρα στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που παρέτεινε τις αργίες μαζί με την κυβέρνηση, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Οι εκατοντάδες απεργιακές αποφάσεις από συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε κάθε πόλη είναι η ελπίδα για τις μάχες που ακολουθούν, για να μείνει αυτό το νομοσχέδιο στα χαρτιά.

Βασίλης Μπίζας

Μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας