Ραμοβούνι Μεσσηνίας: Μία μέρα αφιερωμένη σε έναν ήρωα….

Την Κυριακή 3 Απριλίου 2022, στο Ραμοβούνι Μεσσηνίας, τιμήθηκε η επέτειο της ημερομηνίας γέννησης του Εθνικού μας ήρωα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ακολουθεί η ομιλία από τον κ. Γεώργιο Κουρκουτά, φιλόλογο συγγραφέα,

Γραμματέας Συλλόγου Φίλων Ιστορίας ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΙΛΑΕΤΗΣ:

3 Απριλίου 1770. Τα βήματα της Ιστορίας μπορεί να μας πηγαίνουν στο παρελθόν, αλλά πάντα αποτελούν ένα ασφαλές μονοπάτι για το μέλλον. Από αυτά τα βήματα αντλούμε ιδέες και διδάγματα. Προσεγγίζουμε πρόσωπα και το έργο τους, για να τα δούμε, να τα μελετήσουμε και να τα θέσουμε μπροστά μας σαν οδοδείκτες της πορείας μας στην γη….

Αυτά τα μονοπάτια δεν αφορούν μόνο εμάς ως άτομα, αλλά και ολόκληρους λαούς. Αφορούν Έθνη και Κοινωνίες που θέλουν και μπορούν να ζήσουν…. Και δείγμα αυτής τους της επιθυμίας είναι οι άνθρωποι που σταλμένοι από τον Θεό και καθοδηγούμενοι  από το ιστορικό πεπρωμένο έρχονται κοντά μας και μας διδάσκουν…..

Και αυτή η διδασκαλία επαναλαμβάνεται κάθε φορά που τους θυμόμαστε. Σε μία μέρα τέτοια θυμόμαστε την μορφή και τον βίο ενός από τους πιο σπουδαίους δημιουργούς της νεώτερης Ελλάδος. Του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, που πριν δυόμιση αιώνες κάπου εδώ γύρω είδε το φως της ζωής, σε μία εποχή ταραγμένη. Σε μια εποχή που ο Μοριάς βρισκόταν για μία ακόμη φορά σε αναταραχή λόγω της εξεγέρσεως των Ορλωφικών.

Μια μέρα του Απριλίου του 1770 η κυνηγημένη από τους εχθρούς του Γένους Τουρκαλβανούς Ζαμπία Κολοκοτρώνη, το γένος Κωτσάκη από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας, έφτανε, έγκυος στον 9^ο μήνα, να ξαποστάσει και να σωθεί. Και να σωθεί, αλλά και να φέρει στην ζωή τον υιό της, που Θεία Προνοία έλαβε το όνομα Θεόδωρος, σαν να είναι ένα ακόμη δώρο Θεού στο ταλαίπωρο γένος των Ελλήνων Ορθοδόξων. Και αυτή η γέννα θα συνδυαστεί, σαν ειρωνεία της Ιστορίας με το ερώτημα που η παράδοση φέρει να είπε η ίδια ή κάποιος συγγενής της για το μέλλον του γιου της. Αν δηλαδή θα παραμείνει ένας ακόμη σκλάβος της Τουρκιάς ή όχι.

Ευτυχώς ο μικρός της γιος έζησε. Έζησε, μεγάλωσε και μεγαλούργησε και με της ψυχής το πάθος έλυσε την απορία αυτήν….. Την απορία, την αγωνία αυτήν την έλυσε με της ψυχής του τα αποθέματα και τους αγώνες….

Θα φτάσει στον μισό αιώνα ζωής, το 1821. Τότε, όταν θα είναι 51 ετών, για να έλθει στα πάτρια εδάφη, θα φτάσει στην Πελοπόννησο από την Ζάκυνθο, για να γίνει ένας από τους πυρπολητές της ψυχής των ραγιάδων, για να αποτινάξουν την ξενική τυραννία των Οθωμανών Τούρκων. Μια τυραννία που είχε ως τότε στραφεί κατά της οικογενείας του Κολοκοτρώνη, που κρεμόταν από πάνω τους σαν απειλή για την δύναμη και την εξουσία τους.

Έτσι ο φόβος της Ζαμπίας θα ξεπεραστεί, όταν ο γιος της και τα εγγόνια της από αυτόν θα πρωταγωνιστήσουν στο μεγάλο Πανηγύρι του 1821. Η ίδια, γερόντισσα τότε, είχε την ξεχωριστή ευλογία να ζει και να χαρεί τις ανεπανάληπτες εκείνες στιγμές…. Να δει τον γιο της που με τόσο κόπο και λαχτάρα έφερε στο φως εδώ στο ταπεινό μέρος του Ραμοβουνίου, να δει τον  γιο της που έμεινε νωρίς ορφανός, να γίνεται ο ελευθερωτής της Πατρίδος και ο αρχάγγελος της Ελευθερίας. Να μπαίνει στην Καλαμάτα, να καθοδηγεί τους μαχητές στην Καρύταινα και την Τριπολιτσά, να εμψυχώνει στους καιρούς του Δράμαλη και του Ιμπραήμ.

Και δίπλα του να χαρεί τα εγγόνια της να μάχονται για τις κοινές αξίες της Πίστεως σε Θεό και της προσφοράς στην Πατρίδα, αλλά και να θρηνεί τον άδικο χαμό του Πάνου, του πρωτότοκου γιου του Γέρου. Μια ζωή σε δοκιμασίες και για την ίδια. Αλλά, μπορούμε να σκεφτούμε ποια όνειρα θα έκανε σαν μία μάνα που περιμένει το παιδί της, όταν έφτασε επίτοκη εδώ, εκείνες τις μέρες του 1770;

Όλα όμως ξεκίνησαν από εδώ…. Από αυτά τα εδάφη της Μεσσηνίας, στην καρδιά του Μοριά….

Ξεκίνησε μία πορεία ζωής. Μιας ζωής γεμάτης από ελπίδες και φόβους, προσδοκίες και απογοητεύσεις, σε χώματα γνωστά, αλλά και σε χώματα ξένα. Δεν γεννήθηκε ένα απλό ελληνόπουλο, αλλά ένας νέος που έφερε μέσα του μια βαριά κληρονομιά και ως άτομο και ως μέρος ενός γένους. Το σόι του βρισκόταν σε θέσεις και αποφάσεις κρίσιμες στα χρόνια της σκλαβιάς. Γι’ αυτό και ο ίδιος κινδύνευσε πολλές φορές, όπως ομολογεί και ο ίδιος στην αφήγησή του στον Γεώργιο Τερτσέτη, αλλά και ξενιτεύτηκε σε μέρη ελληνικά με άλλον δυνάστη πάνω τους. Ως μέρος του Γένους των Ελλήνων γνώριζε ότι οφείλει πολλά σε όσους πέρασαν και σε όσους θα έλθουν. Απλές ιδέες και γνώσεις που δεν τις εξασφαλίζουν σήμερα ούτε δέκα πτυχία, αλλά τα διδάσκει η ζωή και η αίσθηση του χρέους.

Και αυτή η αίσθηση του χρέους τον έκανε να βρεθεί από τις αρχές του 1821, τον Ιανουάριο, πάλι στην Μεσσηνία. Ναι, στην γη της Μεσσηνίας, λίγο πιο κάτω από εδώ, στα χώματα της Μάνης και την Καρδαμύλη, για να ετοιμάσει και να ετοιμαστεί. Η μορφή του και το όνομά του κινητοποίησαν τις ψυχές όσων περίμεναν με αγωνία να έλθει η ώρα του Ξεσηκωμού. Παρότι ήξερε τις κακοτοπιές του τόπου και των ανθρώπων του, επέμεινε, πάντα πιστός στον Θεό και την Πατρίδα.

Αυτή η επίμονη πίστη σε αξίες, σαν να συνεχίζει μέσα του την μακρά παράδοση του θάρρους του ομηρικού ήρωα, της αποφασιστικότητας του οπλίτη των κλασικών χρόνων και της Μακεδονικής Φάλαγγας, της αυτοθυσίας των Βυζαντινών Ακριτών, αλλά και την ζώσα τότε παράδοση της Κλεφτουριάς, που πρόλαβε να βιώσει από τα παιδικά του χρόνια.

Για αυτό και αντικρίζοντας τον ανδριάντα, που με διάθεση ευγνωμοσύνης οι Πελοποννήσιοι αφιέρωσαν στην μνήμη του και στην σκέψη όσων περνούν ευλαβικά από το Ραμοβούνι του Δήμου Οιχαλίας, δεν βλέπουν μόνο έναν Πολέμαρχο, από τους αμέτρητους που έβγαλε ο Ελληνισμός που ξέρει να μάχεται και στην Ειρήνη και στον Πόλεμο. Βλέπουν στον χαλκό που στέκεται δίπλα μας την μορφή ενός δασκάλου της αγωνιστικότητας, ενός μάρτυρα της υπομονής και ενός σοφού ηγέτη που υπέμεινε τόσα από εχθρούς και δικούς μας, αλλά ποτέ δεν ξέφυγε από την γραμμή του Χρέους. Και δίπλα σε εμάς σήμερα είναι και οι ήρωες που πρωταγωνίστησαν το 1821 και ξεκίνησαν από την γύρω περιοχή. Πιο δίπλα από την Γαράντζα ο Μητροπέτροβας, πιο πέρα από το Παλούμπα ο Πλαπούτας, πιο δυτικά ο Αμβρόσιος Φραντζής, οι Ντρέδες, ο Μέλλιος, ο Παπατσώρης και ο Γκρίντζαλης, στα ανατολικά ο Ηλίας Κορμάς από το Κεφαλληνού και ο Παπατσώνης από την Εύα και από τα μέρη του ψηλού Ταϋγέτου ο Νικηταράς, ο Αναγνωσταράς και ο θρυλικός Παπαφλέσσας, όλοι δίπλα σε εμάς και μέσα στην μνήμη μας…. Δίπλα στην μνήμη του Γέρου του Μωριά…..

Ίσως γι’ αυτό και την περσινή χρονιά, με την λόγω συνθηκών κουτσουρεμένη προσέγγιση στην Ιστορική επέτειο των 200 ετών από το 1821, η αναφορά στο έτος της Εθνεγερσίας οδηγούσε ως πρώτη μορφή αναφοράς των Ελλήνων και των φιλελλήνων σε αυτόν τον ακούραστο Έλληνα. Στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τον βγαλμένο από τις δέλτους της Ιστορίας και τις αφηγήσεις του Θρύλου. Μέσα από τα οράματα του Γένους που έψαχνε την Ανάσταση την επομένη κιόλας της Πτώσεως του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ στην Πόλη των Ονείρων μας. Το παιδί εκείνο που είδε το φως της ζωής στον τόπο που σήμερα πατάμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη και όταν ήρθαν οι καιροί και οι χρόνοι ανδρώθηκε, πίστεψε στην Νίκη και έδωσε Λευτεριά στον τόπο…..

Αθάνατη η Μνήμη του Γέρου του Μωριά!