ΑΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε να θυμόμαστε τη συμπεριφορά έστω ενός αγενούς ατόμου που μας στεναχώρησε.

Με τη λέξη αγένεια μπορούμε να περιγράψουμε τη συμπεριφορά κάποιου η οποία δεν διέπεται από τη στοιχειώδη λεπτότητα και διακριτικότητα, παραβαίνοντας τους βασικούς κανόνες επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Το ερώτημα που γεννάται, είναι το εξής: Μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και την ψυχολογία μας από έναν αγενή άνθρωπο;

• Διαχωρίζουμε το δικό μας άτομο και προσωπικότητα από την αγενή στάση του άλλου. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η αγένεια και η έλλειψη τρόπων είναι πρόβλημα του ανθρώπου που τα έχει και όχι δικό μας. Ναι, οι άνθρωποι πολλές φορές είτε δεν αντιλαμβάνονται ότι γίνονται αγενείς, είτε το πράττουν εσκεμμένα για δικούς τους εσωτερικούς λόγους. Αυτό όμως, δεν είναι δική μας ευθύνη.

• Προστατεύω τον εαυτό μου από τη συμπεριφορά του αγενούς ανθρώπου. Απομακρύνομαι –όσο αυτό είναι εφικτό- και προσπαθώ να αδιαφορώ για την αγενή στάση του. Δεν πέφτω στο επίπεδο του άλλου και δεν πρέπει να επιτρέψω στον εαυτό μου να χαλάσει τη συμπεριφορά του για έναν άνθρωπο που δεν αξίζει. Ο αγενής άνθρωπος τις περισσότερες φορές προσπαθεί εσκεμμένα να μας θυμώσει και να μας εκνευρίσει, επιθυμώντας να μας βγάλει εκτός ορίων. Και ο άνθρωπος που μας θυμώνει, έχει καταφέρει να μας ελέγχει. Αν υπάρχει κάποια οικογενειακή ή επαγγελματική σχέση που να συνδέει με έναν αγενή άνθρωπο και δεν μπορώ να αποκοπώ εντελώς από αυτόν, προσπαθώ να είμαι όσο πιο διακριτικός και απομακρυσμένος μπορώ.

• Μιλάω ειλικρινά στον άνθρωπο που μου συμπεριφέρεται με αγένεια και του αναφέρω μερικά περιστατικά που να αιτιολογούν την πικρία και το θυμό μου, προς επίρρωση της άποψής μου. Πολλοί άνθρωποι δε θεωρούν σημαντικό να πουν ευχαριστώ ή αντιδρούν σε ένα γεγονός με διαφορετικό τρόπο. Αν ο άλλος άνθρωπος αδιαφορήσει και συνεχίσει να μου φέρεται με τον ίδιο τρόπο, τότε απομακρύνομαι διότι αντιλαμβάνομαι πως το πράττει εσκεμμένα και γνωρίζοντας πως του έχω μιλήσει ανοιχτά.

Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να αποδεσμεύσουμε τον εαυτό μας από την πεποίθηση πως εμείς ευθυνόμαστε για την αγενή στάση του άλλου. Η αγένεια και η έλλειψη καλών τρόπων είναι ξεκάθαρα πρόβλημα του άλλου και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επηρεάσει τη δική μας ψυχική υγεία και συμπεριφορά.

ΠΗΓΗ

Οι άνθρωποι σε μειώνουν γιατί σε ζηλεύουν

Στην καθημερινότητα μας , όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες , έχουμε βιώσει ή έχουμε και εμείς οι ίδιοι προσπαθήσει με λόγια και με πράξεις να μειώσουμε έναν άλλο άνθρωπο. Απαξιωτικά σχόλια για το βάρος μίας γυναίκας, «αθώα» γελάκια για την εμφάνιση κάποιου, υποτίμηση των δυνατοτήτων ενός ανθρώπου, ειρωνικά σχόλια για τον σeξουαλικό προσανατολισμό ή την καταγωγή κάποιου και άλλα τόσα παραδείγματα.

Λόγια και πράξεις που έχουν ως απώτερο σκοπό να μειώσουν την προσωπικότητα και την ψυχή εκείνου που είναι ο αποδέκτης. Και, φυσικά, η προσπάθεια μείωσης μπορεί πολύ εύκολα να ξεπεράσει μία απλή λεκτική επίθεση και να φτάσει και στο επίπεδο πρόκλησης σωματικών βλαβών.

Το βασικό όμως ερώτημα είναι:

Γιατί ένας άνθρωπος νοιώθει την ανάγκη να μειώσει κάποιον, τι κερδίζει από τη λεκτική ή τη σωματική βία ή τις όποιες απαξιωτικές συμπεριφορές;

Μειώνουμε τους άλλους ακριβώς για να νοιώσουμε εμείς καλύτερα με τον εαυτό μας, για να εξυψώσουμε το δικό μας εγώ και να νοιώσουμε ανώτεροι. Η γυναίκα που ειρωνεύεται μία άλλη γυναίκα με παραπανίσια κιλά μέσω αυτής της ειρωνείας προσπαθεί να νοιώσει εκείνη καλύτερα με το σώμα της και σιγουρεύει περισσότερο τον εαυτό της για τη θηλυκότητα της , μειώνοντας τη θηλυκότητα μίας άλλης γυναίκας. Με παρόμοιο τρόπο και ο άνδρας που κάνει άσχημα και ομοφοβικά σχόλια για έναν ομοφυλόφιλο με αυτό τον τρόπο μέσω του νοιώθει ακόμα πιο σίγουρος για τη δική του σeξουαλικότητα.

Η προσπάθεια μείωσης δεν αφορά βέβαια έναν άνθρωπο έξω από εμάς. Αφορά τη δική μας αυτοεκτίμηση, το πόσο καλά νοιώθουμε εμείς με τον εαυτό μας και το πόσο αγαπάμε και αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε. Όσο πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει κάποιος, τόσο περισσότερο θα επιθυμεί να μειώνει άλλους ανθρώπους.

Στο κείμενό μου: Κανένας υγιής άνθρωπος δεν γίνεται βασανιστής , εξετάζω τους λόγους που ωθούν έναν άνθρωπο να ασκεί σχολικό εκφοβισμό σε άλλους μαθητές.

Η βασικότερη αιτία είναι η πρόκληση της ευχαρίστησης και το αίσθημα ανωτερότητας που νοιώθει ένα άτομο όταν ασκεί βία σωματική και λεκτική σε ένα άλλο άτομο.

Στα παιδιά αυτά διαπιστώνεται ένα μεγάλο πρόβλημα σε σχέση με την αυτοεκτίμησή τους. Η προσπάθεια μείωσης σχετίζεται με την αυτοεκτίμηση και την υγιή σχέση που έχουμε χτίσει με τον εαυτό μας. Όσο πιο καλά νοιώθει κάποιος με τον εαυτό του εκτιμά αυτό που είναι, τόσο λιγότερο θα προβαίνει σε λεκτική, σωματική επίθεση και προσπάθεια μείωσης.

Η σχέση με τον εαυτό μας αποτελεί τη σημαντικότερη σχέση που θα αποκτήσει ένας άνθρωπος, θα διαρκέσει όλη τη ζωή του και θα καθορίσει και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά και επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους. Πολλές φορές η προσπάθεια μείωσης κρύβει μέσα ακόμα και ζήλεια ή φθόνο για το άτομο το οποίο προσπαθούμε να υποβιβάσουμε.

Όσο πιο μεγάλη αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία διαθέτει ένα άτομο, τόσο λιγότερο θα προσπαθεί να μειώσει τους άλλους για να πείσει τον εαυτό του για την αξία του.

Οι άνθρωποι σε μειώνουν γιατί σε ζηλεύουν

Μαρία Σκαμπαρδώνη

e-psychology.gr , healingeffect.gr

Πηγή

Πόσων xρονών θα ήσουν, αν δεν ήξερες πόσων είσαι;

Οι άνθρωποι φθειρόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε: τα συστήματα του σώματός μας καταπέφτουν, καθώς η ηλικία μας αυξάνεται. Το σώμα νοσεί κι επάνω του αποτυπώνονται ανεξίτηλα τα σημάδια του χρόνου, αφού αυτό ακολουθεί τη φυσική πορεία κάθε είδους: γέννηση, ανάπτυξη, φθορά, θάνατος.

Η βιολογική μας ηλικία υπολογίζεται, όταν αφαιρούμε από το εκάστοτε τρέχον έτος, το έτος της γέννησής μας. Αποτέλεσμα; 25, 37, 43, 56.. Το νούμερο αυτό αποτυπώνει τον αριθμό των χρόνων που υπάρχουμε στη Γη- από τότε που γεννηθήκαμε ως τώρα. Αποτυπώνει αυτό και τίποτε άλλο. Το νούμερο αυτό δεν εμπεριέχει ενδείξεις χαρακτήρα, συναισθήματος, ωριμότητας. Γιατί εδώ, δε μας αφορά η ηλικία που έχει το σώμα. Μας αφορά η ηλικία του μυαλού.

Συχνά, εκπλησσόμαστε όταν συναντούμε παιδιά ή εφήβους που μας φαίνονται εξαιρετικά ώριμοι, ή απογοητευόμαστε όταν, ενίοτε, συναναστρεφόμαστε με ενήλικες που καταλήγουμε να τους χαρακτηρίζουμε ανώριμους, ή «με μυαλό και συμπεριφορά παιδιού»..

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί να θεωρούμε a priori, πως ένα ώριμο σώμα, εσωκλείει απαραίτητα έναν «ώριμο» νου;

Η ψυχολογική μας ηλικία είναι εκείνη που καθορίζει το πώς συμπεριφέρεται κάποιος και δεν αποτελεί αναγκαία συνάρτηση της βιολογικής ηλικίας. Η ψυχολογική ηλικία μας έχει να κάνει με τη λογική μας, τις εμπειρίες, το συναίσθημά μας και τη διαχείρισή του. Αφορά στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τον εαυτό, τις σκέψεις, τις σχέσεις, τις αποφάσεις μας.

Φανταστείτε για λίγο ένα παιδί, που μεγαλώνει σε μια οικογένεια δημοκρατική, η οποία το ενισχύει, του δίνει ερεθίσματα, το κάνει αυτόνομο. Που το αφήνει να εκφραστεί και να αναπτυχθεί ψυχοσυναισθηματικά, με ενσυναίσθηση, κατανόηση, κίνητρα. Έχουμε, λοιπόν, συνήθως, ένα παιδί που ωριμάζει ψυχολογικά γρηγορότερα από τη χρονολογική του ηλικία. Δε συμπεριφέρεται «παιδιάστικα», αφού διαμορφώνει αυτογνωσία, αυτοέλεγχο, αυτό- επιβολή. Έτσι, ήδη από πολύ τρυφερή ηλικία μπαίνουν οι βάσεις ώστε αυτό το παιδί να μεγαλώνει ώριμα και να μετεξελιχθεί σε έναν ώριμο ενήλικα, με συνειδητές επιλογές ζωής.

Στην αντίπερα όχθη, φανταστείτε ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον τρόμου, εγκατάλειψης, σε ένα περιβάλλον ευνουχιστικό, όπου κάθε εκδήλωση συναισθήματος είναι απαγορευμένη. Το παιδί αυτό, αντιμετωπίζεται συχνά ως μικρό, ως ανίδεο, με προτροπές να μην εκφράζεται, να μη μιλά, να μη σκέφτεται. Μια προσωπικότητα που δομείται με τέτοιο τρόπο, κρύβει πάντα μέσα της ένα παιδί πληγωμένο, ανήμπορο, δειλό. Που δεν είναι σίγουρο ποτέ για τις επιλογές του, που κουβαλά τραύματα, που φέρεται παιδιάστικα. Που είναι συναισθηματικά ανώριμο..ακόμη κι αν το σώμα του έχει μεγαλώσει 4, 5, ή 15 χρόνια από τότε που ήταν μικρό παιδί.

Η εξελικτική ψυχολογία εξετάζει θέματα όπως την ανάπτυξή μας μέσα από τη σταδιακή συσσώρευση γνώσεων, τον τρόπο μάθησης και ανάπτυξης μέσω της εμπειρίας, τον τρόπο που δομείται η προσωπικότητά μας, μέσα από το κοινωνικό πλαίσιο και το περιβάλλον.

Πολλοί επιστήμονες έχουν μελετήσει τα στάδια της ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης (Erikson, Piaget), συσχετίζοντας άμεσα την ταυτότητα του ατόμου με την τρόπο δομής της προσωπικότητας από τα πρώτα μας χρόνια.

Οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό το ποιοι είμαστε, σε αυτούς που μας μεγάλωσαν. Φυσικά, κανένας από εμάς δεν έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ονειρικό, κανένας δεν είχε αψεγάδιαστους γονείς. Ακόμη και σε ένα ώριμο οικογενειακό περιβάλλον, είναι μάλλον απίθανο να απουσιάζουν εντελώς τα μικροπροβλήματα ή κάποιες αρνητικές λεπτομέρειες, τα οποία στο παιδικό μας μυαλό, με κάποιο τρόπο μεταφράστηκαν και αποτυπώθηκαν κι ενσωματώθηκαν στο «είναι» μας.

Κάπου μέσα μας, κουβαλάμε κάτι λίγο από το παιδί που κάποτε υπήρξαμε- ανώριμο ή όχι. Μια ανάμνηση επίπονη, μια επιθυμία που αγνοήθηκε, ένα συναίσθημα που θάφτηκε, επιζούν μέσα μας, άσχετα από τη βιολογική ωριμότητά μας. Καθορίζουν μικρολεπτομέρειες της συμπεριφοράς μας, ωθώντας κάποιον οικείο, να μας φωνάξει, πως, καμιά φορά, φερόμαστε παιδιάστικα.

Ο χαρακτήρας μας, η συμπεριφορά, η προσωπικότητά μας, οι φόβοι, οι εκφράσεις μας, είναι όλα δομημένα βάσει του παιδιού που υπήρξαμε. Άλλοι, ωριμάζουν πλήρως, άλλοι ποτέ, άλλοι σε κάποιο βαθμό.

Κανείς δεν ευθύνεται για το παιδί που κουβαλά μέσα του.

Κι αν καμιά φορά καταντά κουραστικό, τι να γίνει; Παιδί είναι…

Επιμέλεια: Ηρώ Δημητρίου, Εκπαιδευτικός Π.Ε.

Πόσων xρονών θα ήσουν, αν δεν ήξερες πόσων είσαι;

ΠΗΓΗ