Καλαμάτα: Ηρακλής Φίλιος

Όλες οι γιορτές της Εκκλησίας έχουν την ιδιαίτερη τους σημειολογία. Αποτελούν εκφράσεις μυστηριακές, όχι αριθμημένες, άπειρες, πολλές φορές ακατάληπτες, σημαίνοντας με τον τρόπο τους το επέκεινα της ανθρωπινότητας υπό το πρίσμα μιας ακατανόητης (επουδενί βιωματικής) αγιοπνευματικής κατάστασης, χαρισματικά άχρονης στο χρόνο και απροσδιόριστες από κτιστές συμβατότητες που καθηλώνουν το αιώνιο …

Την Κυριακή, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των 318 Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που πραγματοποιήθηκε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ήταν, όμως, οι Πατέρες μία υπόθεση χθεσινή; Μία αντίληψη ξεπερασμένη; Ένα ενδιαφέρον καιρών παρελθοντικών; Και σήμερα; Δείχνει τραγικό το τόλμημα της συνάντησης των Πατέρων της Εκκλησίας με …

Η Ύπαρξη Ως Έρως Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ το συσχετισμό του έρωτα ως τρόπου κοινωνίας και βεβαιότητας των προσώπων, υπό το πρίσμα μιας υπαρξιακής αυτονόμησης από το πρόσωπο του Θεού. Αυτό το είδε ο Sartre που ήθελε ελεύθερο τον άνθρωπο χωρίς την ύπαρξη του Θεού. Δεν μπορεί να …

Τρόμος, Έκσταση, Απιστία Όσα συμβαίνουν μετά την ανάσταση του Χριστού αναδύουν ποικίλα συναισθήματα. Είναι η απιστία του θαύματος της ανάστασης; Η έκπληξη που ανέμεναν; Οι μαθητές πιστεύουν, άλλοι απιστούν, όπως και ο Θωμάς, οι μυροφόρες διακατέχονται από τρόμο και έκπληξη (Μάρκ. 15, 8). Αυτό το τελευταίο, αναγιγνώσκεται αυτή την Κυριακή …

Ο Βασιλιάς της δόξης πάνω σε σταυρό; Θεωρώ πως με πολύ μεγάλη δυσκολία μία ηθική διδασκαλία, μία φιλοσοφική θεωρία, ένα πολιτικό σύστημα, και, φυσικά, μία κοινωνική αρχή, θα δεχόταν ένα ανίσχυρο και ταπεινωμένο πρόσωπο ως πρότυπο. Το βλέπουμε στην ιστορία των θρησκειών, των κοινωνικών θεωριών και φιλοσοφικών στοχασμών, πως δεν …

Κι έλεγε οδυρόμενη… Πρόκειται για ένα περίφημο υμνολογικό κείμενο, που αναδεικνύει έναν έντονο και βαθύ αυτογνωσιακό πλούτο. Η συνειδητότητα είναι αυξημένη και η επίγνωση της αμαρτωλότητας, δείχνει να μην αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας στην αμαρτωλή γυναίκα. Όμως, η ύπαρξη της στρέφεται στον Χριστό, στον Οποίο και ελπίζει. Η μοιχαλίδα που …

Θα τρομάξουν όσοι μανιχαϊστές αντιληφθούν το ισχυρό δέσιμο της άσκησης και του κόσμου, της μοναξιάς και της κοινωνίας. Θα εκπλαγούν, από την άλλη, όσοι διαπιστώσουν πως το πνεύμα της ορθόδοξης Ανατολής, δεν εξορκίζει, δεν εξορίζει, δεν δαιμονοποιεί. Ίσως, σε άλλες εποχές όλα αυτά να έμοιαζαν αλλόκοτα, ακατανόητα. Πλέον, είναι εμφανές …

Είναι το αίτημα των πικρών ημερών και των άκοπων περιπάτων. Και όσο ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό και τον συνάνθρωπο του, τόσο αυτό το αίτημα υπενθυμίζει πως η κάθε σταύρωση είναι μωρία. Κι αυτό το τελευταίο, δεν αποτελεί ύβρη. Είναι η αλήθεια. Έτσι, όπως την αναδεικνύει ο απόστολος Παύλος …

Στο παραπάνω ερώτημα απαντάει ο Χριστός μέσα από την παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ. 15 11 – 32). Η παραβολή αυτή είναι γνωστή σε όλους. Είναι μία παραβολή, που μαζί με όλη τη διδασκαλία του Χριστού έρχεται να διδάξει στον άνθρωπο την αγάπη, την μετάνοια, τη συγχώρηση, την καλοσύνη. Αν …

Υπάρχουν λέξεις που φοβίζουν, λέξεις που προκαλούν τρόμο, λέξεις που σκανδαλίζουν. Μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, έναν χώρο που, πολλές φορές, αρέσκεται να φλερτάρει με τη συντήρηση φοβικών συνδρόμων, συναντάται, συχνά πυκνά, μία στάση εχθρική, επιθετική, κάποιες φορές, τολμώ να πω, απέναντι σε κάθε τι που δεν μοιάζει να είναι σύμφυτο …

Διαβάζοντας κάποιος την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής (Ματθ. 15, 21 -28), έχω την αίσθηση πως θα νιώσει περίεργα. Θα απορήσει για τη στάση του Χριστού, αλλά και θα νιώσει θλίψη. Θα διαπιστώσει την αδιαφορία Του και αυτό σίγουρα, θα του δημιουργήσει απαισιοδοξία. Μία γυναίκα Χαναναία ζητάει από τον Χριστό να …

Μία όμορφη παραβολή, με μεγάλη σημασία για την προσωπική και κοινωνική ζωή του καθενός, μας διηγείται αυτή την Κυριακή ο Χριστός (Ματθ. 25, 14 -30). Αφενός μεν, χρήσιμη για την προσωπική ζωή σε επίπεδο αυτογνωσίας, αφετέρου δε, χρήσιμη για το κοινωνικό σύνολο, τους συνανθρώπους. Κατ’ αρχάς, η διδασκαλία του Χριστού …

Ο λόγος του ευαγγελίου, ο λόγος των Πατέρων και η παράδοση μας, αποτελούν σταθερές αξίες, αναλλοίωτες και αμετάβλητες στο διάβα των αιώνων. Αυτό, επουδενί, δεν σημαίνει το στραγγάλισμα της εφευρητικότητας, του ανοίγματος, της σάρκωσης. Κάτι τέτοιο, εξάλλου, σηματοδοτεί το ξεθώριασμα της σωτηρίας, τη νέκρωση ενός ζωντανού σώματος. Η Εκκλησία από …

Η Κυριακή μας υπενθυμίζει ένα γεγονός πολύ διδακτικό που δίνει θάρρος, κουράγιο, ελπίδα σε όσους δεν γνώρισαν  τον Χριστό, σε όσους κουράζονται από τις πτώσεις, σε όσους αναζητούν την αλήθεια του προσώπου στη ζωή τους, σε όσους αναζητούν τον γλυκύτατο Νυμφίο. Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκ. 19, 1 – 10) ο …

Κατ’ αρχάς θεωρώ δίκαιο να αναζητήσουμε τον όρο «θεολογία» στον Αριστοτέλη και συγκεκριμένα στο βιβλίο Λ των Μετά τα Φυσικά, βιβλίο που θεωρείται πως περιέχει τη θεολογία του. Ο όρος «θεολογία» μας είναι γνωστός σαν όρος που προέρχεται από τη βιβλική παράδοση, τους Πατέρες της Εκκλησίας. Εντούτοις, είναι ένας όρος …

Ο Χριστός κατά την επίγειο Του παρουσία, ευεργέτησε πολλούς. Μία από τις στιγμές αυτές, έρχεται να περιγράψει ο Ίδιος με την αναφορά του στη θεραπεία των δέκα λεπρών, η οποία αποτελεί, πράγματι, ευεργεσία προς την άνθρωπο, καθώς διδάσκει στον άνθρωπο πολλά. Σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού (Λουκ. 17, 12 …

Όταν ο Χριστός γεννήθηκε στη γη από την Θεοτόκο, δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει, να γίνει διάσημος ή να γραφτεί στην ιστορία για τη διδασκαλία Του. Η παρουσία Του στη γη αποτέλεσα το έναυσμα για μία ακραιφνή διείσδυση στα τρίσβαθα της ύπαρξης του ανθρώπου. Η διδασκαλία Του απείχε πολύ από …

Ο άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης (335 – 395 μ.Χ.), γιος της αγίας Εμμέλειας, αδελφός του Μ. Βασιλείου και της αγίας Μακρίνας είναι ένας από τους τρεις Καππαδόκες Πατέρες (Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης), οι οποίοι με τη θεολογική τους σκέψη άφησαν τη σφραγίδα τους στα θεολογικά γράμματα. Η Εκκλησία …

Χριστός. Πρόσωπο υπαρκτό, ιστορικό, που για εμάς τους ορθόδοξους έχει μία προέκταση, δεν είναι, δηλαδή, ο ιστορικός Ιησούς, αλλά ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος. Αυτό, από μόνο του, έχει βαθύτατες οντολογικές σηματοδοτήσεις για την ανθρώπινη ύπαρξη. Γνωρίζεις τον Χριστό; Γνωρίζεις τον εαυτό σου. Γνωρίζεις, όμως, και τον συνάνθρωπο σου. …

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ολοένα και περισσότερο, αποκομμένος από την προοπτική της ύπαρξης του, βιώνει την τραγικότητα του σε έντονους ρυθμούς. Ζει μέσα στον χρόνο, όμως, στην προσπάθεια του να χωρέσει το θέλημα του σε κάθε χρονική στιγμή και να υποτάξει την ατίθαση ορμή του χρόνου, καταφέρνει να γίνεται καταθλιπτικός. Η …