Σταύρος Καλυβιώτης

ΑΠ’ το «Μεσσηνιακό Λόγο» έμαθα το φευγιό του αγαπητού φίλου Σταύρου Καλυβιώτη για την Άνω Ιερουσαλήμ, μέσα απ’ το «μνημόσυνο λόγο» της Προέδρου της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων Αντωνίας Παυλάκου. Δυστυχώς, κανείς απ’ τους φίλους δεν μου το ανακοίνωσε ενωρίτερα, ξεχασμένος καθώς ήμουν στην Αθήνα…

Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Με το Σταύρο είχαμε γνωριστεί «δι’ αλληλογραφίας» , όταν για χρόνια διηύθυνε – με ξεχωριστή επιτυχία- το περιοδικό «Αρμονία» και το κράτησε πολύ ψηλά. Έστελνα τις συνεργασίες μου τα λέγαμε «από τηλεφώνου».

Ύστερα ήρθε στην Κυπαρισσία, που την υπεραγαπούσε – της αφιέρωσε και ποιήματα – και  γνωριστήκαμε «εκ του σύνεγγυς». Ήταν ένας άνθρωπος που σε κέρδιζε απ’ την πρώτη στιγμή. Ευγενικός, ομιλητικός, έμπλεος από αγάπη στο συνάνθρωπο αλλά και στον τόπο – στην Καλαμάτα και σ’ όλη τη Μεσσηνία.

Σμίγαμε τα τελευταία χρόνια και στο Κοπανάκι – ύστερα από πρόσκληση του κοινού φίλου Χρήστου Κοντοβουνίσιου (απ’ το Γλυκορίζι), – σ’ ένα – ας το πούμε – «φιλολογικό τσιμπούσι». Ερχόταν ο Σταύρος με την Τέλη Φράγκο και με άλλους φίλους απ’ την Καλαμάτα, πηγαίναμε κι εμείς (Ηλίας Τσιμπλής, Στάθης Κακούτης και η αφεντιά μου) απ’ την Κυπαρισσία, τα λέγαμε και τα πίναμε. Εύτυχες στιγμές! Ανεπανάληπτες και αλησμόνητες… Εύχαρις ο Σταύρος με την ερίτιμη κυρία του ήταν άνθρωπος της παρέας  και είχε πολλά να λέει απ’ τη τριαντάχρονη θητεία του στην πολεμική μας αεροπορία (ήταν ικανός αξιωματικός) και απ’ την παρουσία του στα Γράμματα (ως ποιητής και λογοτέχνης) και στην Τέχνη (ως ωραίος ζωγράφος) που με τις ζωγραφιές του διάνθιζε τα κείμενά του.

Με την ανταλλαγή βιβλίων γνώρισα και το Σταύρο ως ένα ξεχωριστό ποιητή με τους στίχους του να πλημμυρίζουν από αγάπη στον άνθρωπο, στον τόπο και την ιστορία του, μ’ ένα λυρισμό να εμποτίζει τους στίχους του  και μ’ έναν υφέρποντα στοχασμό να δείχνει το εσώψυχό του. Ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος και καλλιτέχνης ο Σταύρος μ’ ένα πλούσιο εσωτερικό κόσμο και με μια πένα που σμίλευε τα γραπτά του και τα χρωμάτιζε όπως ο χρωστήρας τους πίνακές του. στα κείμενα ζωγράφιζε και τις ζωγραφιές του τις έντυνε ποιητικά.

Ο Σταύρος ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος με ηχηρή παρουσία. Θα λείψει απ’ την Καλαμάτα, απ’ την Μεσσηνία, απ’ όλους εμάς που τον γνωρίσαμε και θα τον θυμόμαστε πάντα. Να ’ναι αναπαυμένος στη γειτονιά της Σιωπής που ανέβηκε και ο Ύψιστος να παρηγορεί τους δικούς του. αιωνία η μνήμη σου, καλέ φίλε.